Człowiek rozwija się w dwóch podstawowych wymiarach: wewnętrznym i wspólnotowym. Każdy otrzymał od Stwórcy tylko jakąś część talentów. Pełnemu ich rozwojowi sprzyja życie człowieka we wspólnocie. Tam także dokonuje się proces odwrotny: jednostka ubogaca się talentami innych osób.

Grupa może być miejscem wzrostu, ale też, jeśli się nie dba o jej właściwe funkcjonowanie, może prowadzić ku cofnięciu się w rozwoju. Należy zatem obserwować pojawiające się w niej zjawiska, by w ten sposób uczyć się pozytywnego wzajemnego oddziaływania ludzi na siebie.

Punktem wyjścia dla poruszanych w artykule treści nie będzie statut Grup Modlitwy, lecz ogólne wiadomości o ich prowadzeniu i animowaniu. Wyczerpanie tematu domaga się bowiem serii wykładów i ćwiczeń. Na potrzeby tej publikacji sięgnąłem po schemat zaproponowany w książce: „Poradnik dla prowadzących grupy” Klausa Vopela. Treści w niej zawarte trzeba czytać z uwagą, ale i krytycznie – nie wszystkie są istotne w praktyce Grup Modlitwy.

O działalności charytatywnej Grup Modlitwy możemy przeczytać już w ich Statucie. Pogłębienia rozumienia tego  wezwania do "urzeczywistniania miłosierdzia Bożego", będziemy chcieli poszukać po pierwsze w przykładzie życia Świętego z San Giovanni Rotondo. Drugim źródłem pogłębionej refleksji będą dla nas słowa skierowane do Grup Modlitwy przez Ojca Świętego, w których podejmował on temat społecznego i charytatywnego zaangażowania czcicieli Ojca Pio.