Pomyliliśmy ciszę przeżywaną w obecności Boga podczas modlitwy z ciszą na temat Boga. Stwierdziliśmy, że skoro nie odpowiada na nasze oczekiwania, to Go ignorujemy. Jakby tego było mało, daliśmy sobie wmówić, że religia jest sprawą prywatną. Jak to jest, że nie chcemy dzielić się z innymi Tym, który uniżył się do ludzkiej postaci? Dlaczego tak boimy się mówić o Bogu, który jest Miłością?

Trudności spadają na człowieka, aby pociągnąć go ku większej miłości Boga i jedności z Nim. Są próbą wiary i wierności, a także rękojmią, że Bóg doprowadzi swoje dzieło do końca. W ciężkich chwilach sprawdza się modlitwa pisana.

Trzeba uśpić zmysły, zamknąć oczy, być trochę jak człowiek pod narkozą na stole operacyjnym, aby Bóg, niczym wprawny chirurg, mógł przeprowadzać operację na sercu.