Więzień. Wezwanie do nadziei - Paul Everett

Podczas rozmów z Jimem przepełniało mnie poczucie, że na swój sposób stąpam po świętej ziemi. Dzięki niemu uświadomiłem sobie, że Boża miłość do nas jest niezachwiana i niezmienna, bez względu na to, czego się dopuściliśmy. Żaden nasz czyn nie zamyka drogi do Jego wybaczenia i żadne życie nie jest pozbawione Jego przewodnictwa i możliwości przemiany.

Jim powiedział mi kiedyś: – Paul, kiedy wylądowałem w więzieniu myślałem, że moje życie właśnie się skończyło. Chciałem, żeby to był koniec. Byłem przeżarty nienawiścią do siebie. Jedyne, co mogę powiedzieć to, że jeśli Bóg mógł dotrzeć do mnie, to może dotrzeć do każdego. On dał mi nadzieję i przyszłość. Czegóż więcej mógłbym pragnąć?

(fragment książki)

To rewelacyjna literatura faktu. Nie ma większej radości od tej, gdy ktoś moralnie martwy wraca do żywych. Nie jest łatwo wybaczyć tym, którzy nas skrzywdzili, ale jeśli zamiast cieszyć się z przemienionych serc naszych krzywdzicieli, szukamy zemsty, sami stajemy się krzywdzicielami. Ta historia to dowód na istnienie nieba już tu na ziemi. Jeżeli go nie odczuwasz, to tylko dlatego, że zatrzasnąłeś swoje serce na Miłosierdzie. Przeczytaj tę książkę i żyj wiecznie!

Rafał Porzeziński, autor programu „Ocaleni” w TVP

KSIĄŻKĘ KUPISZ W KSIĘGARNI: e-serafin.pl

Temat numeru: Pełen nadziei

Najnowsze wydanie „Głosu Ojca Pio” jest pełne nadziei, bo bez niej nie potrafimy żyć. Mówią o tym nasi rozmówcy i autorzy...

Przekonałem się, że wystarczy robić to, co wydaje się dobre w danym momencie, bo powołaniami przede wszystkim zajmuje się Pan Bóg, wzbudzając w sercach młodych ludzi pragnienia, które kierują ich do nas. Ja po prostu robię swoje.

Nadzieja jest zbudowana z naszej wiary. Zostanie nam dane to, w co wierzymy. Tak zależności między tymi dwiema postawami zdaje się wyjaśniać List do Hebrajczyków.

Nowy Rok to nowe nadzieje, plany i wyzwania. Trudno znaleźć kogoś, kto takich planów by nie miał. Całe rzesze ludzi pojawią się na siłowniach, by wyrzeźbić swój wymarzony sześciopak, rozpoczną diety dla idealnej figury, podejmą próbę nauki języka obcego, przeczytania zaległych książek, zrobienia remontu czy posprzątania swoich szpargałów w szafie.

Papież Franciszek przy różnych okazjach wspominał o pewnym spowiedniku z Buenos Aires, którego słowa i postawa wywarły na nim olbrzymie wrażenie. Wskazywał go jako wzór do naśladowania, mówił, że jest osobą, która sercem przeniknęła głębiny Bożego miłosierdzia. Kim jest ten spowiednik?

W pobliżu Ojca Pio Emmanuele żyje sześć lat, całkowicie zmieniając swój dotychczasowy sposób życia. Można wręcz rzec, że staje się osobą najbliższą Stygmatykowi. Stale mu towarzyszy, codziennie służy mu do mszy świętej, jest jego zaufanym. Dlaczego zatem jego historia należy do najbardziej kontrowersyjnych?

Odbyłem wiele rozmów z braćmi, którzy starali się mnie odwieść od decyzji o opuszczeniu zakonu. Prosili: „Zastanów się, przemyśl, jeszcze masz czas”, ale byłem na tyle słaby i zdeterminowany, że nie podjąłem walki o swoje życie zakonne…

Kościół to łódź, która płynie po oceanie życia. Gdzie jest w niej miejsce dla duszpasterza? Czy ma on być kapitanem tej łodzi? Wiele osób myśli w ten sposób. Jeżeli tak działa duszpasterstwo, to problem się zaczyna, kiedy duszpasterza zaczyna brakować: młodzi przestają wiedzieć, dokąd iść. Papież Franciszek mówi, że duszpasterz nie może być kapitanem statku! Ma być latarnią.

Wiara nie przenika naszej codzienności. Brakuje nam modlitwy rodzinnej i indywidualnej, zaś w kwestiach moralności kierujemy się teologią: MI-SIĘ-WYDAJE, a próby jakiejkolwiek zmiany narażone są na ingerencję otoczenia w stylu „Odbiło ci, świętym chcesz być?”.