Największe święto maryjne. Obchodzone 15 sierpnia. Upamiętnia wzięcie do nieba Najświętszej Maryi Panny z duszą i ciałem.

Dogmat o Wniebowzięciu NMP ogłosił papież Pius XII 1 listopada 1950 roku w Konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus”: „...powagą Pana naszego Jezusa Chrystusa, świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, orzekamy i określamy jako dogmat objawiony przez Boga: że Niepokalana Matka Boga, Maryja zawsze Dziewica, po zakończeniu ziemskiego życia z duszą i ciałem została wzięta do chwały niebieskiej” (Breviarium fidei VI, 105).

Kult Wniebowzięcia praktykowany był już we wczesnym chrześcijaństwie. Wedle tradycji Maryja, ponieważ była nieskalana grzechem, nie umarła, tylko zasnęła. Jedna z apokryficznych opowieści mówi, że w dniu jej zaśnięcia pod Górę Oliwną z różnych stron świata przybyli apostołowie, by tam pochować ciało Matki Nauczyciela. Na pogrzeb spóźnił się Tomasz. A kiedy na jego życzenie otwarto grób, okazało się, że w miejscu, gdzie powinno znajdować się ciało, leżą wianki i pachnące lilie.

W związku z tą legendą Wniebowzięcie w polskiej tradycji ludowej nazywa się Świętem Matki Bożej Zielnej i w tym dniu w kościołach święci się kwiaty, wianki i zioła. Dawniej wierzono, że taki bukiet nabiera cudownych, leczniczych właściwości. Podczas powrotu z kościoła zostawiano go wśród upraw, aby przyniósł szczęście w zbiorach i dopiero po kilku dniach zabierano do domu. Okadzano nim izbę, a potem przechowywany w widocznym miejscu.

W Polsce święto to jest obchodzone bardzo uroczyście. Największe obchody odbywają się w Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie przygotowuje się inscenizacje Zaśnięcia Maryi oraz jej Wniebowzięcia. Tego dnia na Jasną Górę przybywają pielgrzymki z całej Polski, a w innych częściach Polski zazwyczaj odbywają się wtedy dożynki.

oprac. jś